Dragoš Kalajić
MRAČNI SREDNJI VEK?
Od francuskih revolucionara, prosvjetitelja i masona 18 - tog i 19 - tog veka širi se kroz evropski sistem obrazovanja sve do naših dana jedna ogromna laž o evropskom srednjevekovlju . Ona tvrdi da je ta epoha bila epoha najvećeg zla i najvećeg mraka . Ta laž je bila proizvedena radi potreba političke propagande radi borbe protiv posljednjih ostataka srednjovekovne Evrope, protiv monarhijskih sistema i protiv hrišćanske crkve i njenog uticaja u narodu . U suštini, nema u istoriji Evrope svetlije, radosnije i bolje epohe od one koju obuhvaćaju stožeri vrlina i vrijednosti evropskog srednjevekovlja . Do tih zaključaka možemo doći i usporedbom srednjovekovne Evrope i ove današnje Evrope pod okupacijom Amerike.
U srednjovekovnoj evropi od Francuske do Srbije, suvereni su se takmičili u izgradnji katedrala , crkava i zadužbina što izazivaju divljenja niza generacija i stotinu miliona očiju do naših dana . U savremenoj Evropi , državnici se takmiču, na žalost u jagmi , u grabeži , u koristoljublju, o čemu govore sve češći skandali i korupcije. Oni iza sebe ostavljaju pustoši ili pak podižu spomenike sami sebi, kao što je to učinio Miteran, izgradivši staklenu piramidu na sred dvorišta Luvra. (Piramidu sačinjenu od 666 komada stakala, podignutu u slavu anti-hrišćanske zveri iz Otkrovenja Sv. Jovana Bogoslova).
U srednjem veku, na vrhu hijerarhija, bili su suvereni, plemstvo, mudraci, sveci, svećenici, vitezovi . U tom sustavu, čak i najsiromašnijim ratar bio je više cijenjen nego najbogatiji bankar (lihvar). Tim prije jer je lihva bila i zakonski, po crkvenom pravu, ograničavana i suzbijana . U modernoj epohi na vrhu piramide bogatstva stoje, kako je uočio francuski ekonomist Serž Korb u delu "Novi svetski ekonomski haos", sve sami protagonisti najcrnje ekonomije, lihvari, špekulanti, trgovci narkoticima, perači novca i prodavači iluzija . Mnogo se govorilo loše o fiskalnoj instituciji srednjeg vijeka zvanoj desetak . U srednjovjekovnoj Evropi uziman je taj desetak radi izdržavanja države, crkve, manastira i ostalih socijalnih potreba društva. Moderne države uzimaju pak mnogo više od tog desetka. Uzimaju 50% , 60% , pa i više dohodaka građana jer su to molosi koji rastu poput ogromnih parazita što iscrpljuju proizvodne snage zemalja i nacija .
Danas se govori o uspesima i sindikalnim dostignućima moderne epohe, a zaboravlja se da je u srednjovjekovnoj Evropi godišnje bilo praznovano, radi hrišćanskih, kalendarskih ili državnih razloga, prosečno 178 dana u godini. Dakle, svaki drugi dan je bio praznik, radost, karneval, svečanost! U toj Evropi, prema računima koje su zanatskim radionicama ispostavljali javni restorani, vidi se da su radnici imali svaki dan tri mesna obroka izuzev, naravno, kada se postilo. Prema proračunima novih istoričara, kada se usporede prosečni prihodi srednjovekovnog čoveka i danas ispostavlja se da je sve bilo za 1/3 jeftinije nego danas.
Ratovi su u srednjem veku bili, u usporedbi s modernim, dečije igre. Prije svega, ratovali su samo profesionalci, male grupe ljudi. Često su ti ratovi okončavani pukim uvidom čija je strateška pozicija bolja ili su bili okončavani dvobojima između vojskovođa ili opunomoćenih vojnika za dvoboj . Savremeni ratovi, počevši od Francuske Buržoaske Revolucije su totalni. Oni iziskuju totalnu mobilizaciju masa i njihove žrtve su neizmerne - XX vek je i obilježen s dva svetska rata koji su odneli stotine miliona duša.
